Afgelopen zaterdagnacht kreeg ik last van wat lijkt op (of is) een acute longvliegontsteking (pleuritis). Het is niet de eerste keer dat mijn longvlies ontsteken is. Het is wel de eerste keer dat dit acuut gebeurd. Zaterdagavond voelde ik me nog prima en ik ging (voor mijn doen) fit naar bed. Al een uur later merkte ik dat ik ineens niet meer op mijn zij kon liggen. Het deed vreselijk veel pijn (dolksteken door mijn hele borstkas en een gevoel van samengeknepen longen). Ik bleef dus – zwaar geërgerd – op mijn rug liggen. Ik viel in slaap en rond vier uur werd ik wakker, inmiddels heel kortademig. Ik moest bovenin mijn borstkas ademen omdat dieper ademhalen ontzettend veel pijn veroorzaakte. Zo hoog moeten ademhalen, voelt enorm benauwend en ik kon me voorstellen dat ik hiervan zou gaan hyperventileren. Dat heb ik weten te voorkomen. Ik besloot maar even uit bed te gaan want deze rare situatie ineens beviel me niks.
Uit bed gaan bleek al snel geen goed idee. Met veel gehijg bereikte ik de wc (die is 5 meter van het bed). Ik had ontzettend veel pijn. Het enige wat dit nachtelijke uitje met me deed was zorgen creëren: hoe bestaat het dat ik ineens zo ziek wordt? Waaraan kan het liggen? Heb ik teveel gedaan? (Nee!! 100% zekerheid). De rest van de nacht duurde lang. Om half 9 belde ik de Huisartsenpost (weekenddienst). Die wilden dat ik meteen langskwam, of eigenlijk: ze wilden ook wel iemand naar me toe sturen want in mijn eentje mocht ik sowieso niet komen. Iemand moest me brengen en wel meteen. Een uur later zat ik in de spreekkamer.
Toen ik naar de Huisartsenpost ging, had ik al zo’n gevoel dat ik beter meteen naar de Eerste Hulp had kunnen gaan. Ze zouden mijn longen willen checken door middel van foto’s en een filmpje en dat kan natuurlijk niet bij een huisarts. Daarnaast had ik ook sterk het gevoel dat ik te horen zou krijgen dat het vast en zeker longvliesontsteking was en dat ik prednison zo krijgen. Juist! Op alle voorspellingen … 😉 De huisarts verwees me door naar de Eerste Hulp en daar hebben ze alle gebruikelijke testen gedaan en me uiteindelijk (3 uur later) naar huis gestuurd met prednison: 30 mg. Mijn eigen internist/immunoloog zou een brief krijgen en hij moest dan bedenken hoe nu verder.
De gehele verdere zondag knapte ik niets op. Ook niet zo verwonderlijk want prednison heeft wel zijn tijd nodig voor het gaat werken. Maandagochtend merkte ik 1 verbetering: ik kon weer op mijn zij liggen. Hier was ik enorm blij mee want ook al ben ik deels een rugslaper (fijner voor mijn gewrichten) ik hou dat niet de hele nacht vol. Gedurende de dinsdag en nu ook vandaag merk ik dat de pijn grotendeels verdwijnt, maar … ik blijf vreselijk kortademig. Eten koken is heel lastig. Langer dan een minuut of 3 staan is gewoon teveel. Een stukje lopen kan in huis wel (met flink gehijg) maar zo naar buiten gaan is weinig zinvol gezien dat ik toch niet ver zal komen. Ik voel me in 1 klap (nacht) weer terug in 2006 en ik kan het nog steeds niet bevatten.
Gisteren heb ik contact gehad met de internist en het plan is een week te wachten om te zien of de prednison goed zijn werk gaat doen (wat in principe zou moeten bij dit type ontsteking). Als het echt werkt dan bouw ik iedere 3 weken met 5 mg af. Het is dan nog afwachten of ik helemaal mag stoppen na een maand of 3/4 of dat ik dit keer toch op een onderhoudsdosis blijf (iets waar ik zelf niet de voorkeur aan geef). Werkt het niet dat gaan we volgende week weer wat onderzoeken doen waaronder een longscan. Die kan nu nog niet want de prednison zal zal de scan beïnvloeden waardoor niet duidelijk te zien is wat er nu precies aan de hand is.
Ik breng mijn dagen vooral hangend en liggend door. Vrijwel al mijn afspraken zijn afgezegd omdat ik geen gram energie bezit deze week maar ik ben allang weer blij dat wanneer ik lig, ik vrij comfortabel wat kan lezen en tv kan kijken. Het is een bizarre week. Ik had vorige week nooit voor mogelijk gehouden dat ik deze week vrijwel niets zou kunnen. Dat bewijst maar weer eens dat je je leven niet kunnen plannen of voorspellen. Het overkomt je gewoon.
Pleuritis kan heel vervelend zijn helaas ook last van gehad.
Met liggen verergerden jouw klachten blijkbaar niet.
Onder 1 x d.d. 20 mg prednison, 4 x d.d. 1000 mg paracetamol en 3 x d.d. 500 mg amoxicilline (i.v.m. de infiltratieve kleine afwijking links-dorsobasaal) had ik het overdag redelijk in de hand.
Maar als ik het bed in ging werd ik 2 uur later wakker met een opvlammende pijn van de pleuritis.
Niet te harden.
Helaas heb ik dat nu ook regelmatig. ’s Nachts ineens erge klachten. Maar kan dan soms in de ochtend weer relatief goed gaan.