En ik ben niet eens Oprah! Sinds een week of drie werk ik met het boek ‘Self Matters’ van Dr. Phil (in het Nederlands geloof ik ‘Leef voor jezelf’ ofzo, klinkt nogal egoïstisch trouwens …) Begrijp me goed, ik ben niet per sé een fan van Dr. Phil maar ik kan wel zien dat zijn hardheid soms wel het meest effectief is. Hij denkt alleen wel iets te vaak dat hij gelijk heeft. En bovendien die talkshow van hem … Nou ja, ik lees dat boek dus en doe braaf alle opdrachten. Jaja, dat is de eerste keer dat ik daadwerkelijk de opdrachten doe in een zelfhulpboek. Daar ben ik normaal gesproken te lui voor. Hoe dan ook, ineens moet je dus ‘defining moments’ noemen uit je leven. Voor mij was één van die momenten toch wel het krijgen van de ziekte in 1996. Heel lang zou ik het niet hebben aangemerkt als zo’n defining moment want ik zat in de ‘doe alsof je niets hebt’-fase en dan is het <bijna> niet erg dat je een ziekte hebt. Ik merkte pas dat het een heel belangrijk gegeven voor me was omdat ik me heb aangepast naar aanleiding van de reacties uit mijn omgeving. Zo kreeg ik bijvoorbeeld geen baan als ik zei dat ik ziek was en werd ik meteen aangenomen bij een uitzendbureau als ik zei dat ik niets mankeerde. Ook zag ik vaak schrikreacties bij mensen als ik hen vertelde over mijn ziekte en mijn hersenen sloegen dat op als: ‘Zeg maar liever niets, dan plaats je mensen ook niet in een ongemakkelijke positie.’ In al mijn nuchterheid begrijp ik trouwens dramatische reacties sowieso niet. Ik loop toch nog levend en vrolijk rond op deze planeet?
In het boek blijft het niet bij het slechts noteren van de belangrijkste momenten in je leven die je hebben gevormd (en de belangrijke mensen die je hebt ontmoet en de kritieke keuzes die je hebt gemaakt) maar je moet er ook wat mee doen. Die dingen hebben namelijk gevolgen voor de rest van je leven. Dat kan positief zijn, maar vaker heeft zo’n moment negatieve gevolgen (waarom lees je anders Dr. Phil als je zo happy-happy bent?).
Om de achteraf-schade van een negatief moment voorgoed op te heffen moet je eerst gaan benoemen wat de ervaring met je heeft gedaan. Phil vraagt je te zeggen hoe je tegen jezelf spreekt over het moment (‘Ik moet het verzwijgen, ik moet doen alsof ik niets heb anders word ik niet geaccepteerd’), de labels die ik mezelf heb gegeven (damaged goods vind ik wel een erg mooie, NL: ‘beschadigde waar’) en de tapes die je voor jezelf afspeelt. Mijn tapes zijn onder meer: ‘Voor mij in de plaats hebben ze liever een gezond persoon’, ‘Mijn ziekte maakt me onbetrouwbaar’, ‘Ik ben niet goed genoeg’ en ‘Ik moet me beter liegen om een baan te krijgen’.
Phil vraagt je vervolgens of die dingen die je jezelf hebt wijsgemaakt echt waar zijn. Het is de bedoeling dat je keihard ‘NEE’ zegt omdat je ze helemaal zelf verzonnen hebt en daar liep ik vast. Ik kan niet eerlijk zeggen dat het niet waar is dat ik geen beschadigde waar ben en ik kan niet eerlijk zeggen dat ik wel een baan zal kriijgen als ik de waarheid vertel. Ik heb TE vaak ervaren dat dat NIET zo is. Ik kan niet zeggen dat mensen niet liever een gezond persoon hebben, want helaas is dat maar al te vaak waar (EN DAT GELDT GELUKKIG NIET VOOR IEDEREEN, schreeuwde zij nog).
Ik besloot toch de opdracht verder te maken (wat een lang verhaal is dit toch hè!) en kwam in de fase van ‘oude tapes vervangen voor gezonde nieuwe tapes’. Dat heb ik heel goed gedaan (beschadigde waar is nu geworden: verrijkt / ervaren / levenslustig en ‘Mijn ziekte maakt me onbetrouwbaar voor werkgevers’ is nu geworden ‘Mijn ziekte maakt me – een doorzetter – een harde werker).
Toen volgde nog één opdracht. Dat is iets te doen met je kwelgeest. Vaak is er namelijk één persoon aan te wijzen die de schuldige is voor je ervaring: een leraar, een ouder, een pestkop. Maar wie geef je de schuld van je ziekte? Ik geef zelfs niet mezelf de schuld. En nu kan ik wel in het algemeen werkgevers en uitzendbureaus en dergelijke verwijten gaan maken dat ze zo negatief omgaan met ziekte, maar wat heb ik daaraan. Het is een waarheid in ons land (wel één waar we iets aan moeten doen, trouwens). Ik liep dus … tadaa … alweer vast.
En toen … toen kwam mijn AHA-moment (Oprah heeft ze ook, ik ben er best trots op dat ik er nu ook één heb). Ik dacht, ik moet toch iets doen om het te verwerken (anders was alles zinloos geweest) en kreeg de geniale ingeving een lijst te maken van alle positieve dingen die de ziekte mij heeft opgeleverd in de afgelopen 12 jaar. Niks negatiefs, alleen maar concentreren op het positieve.
De woorden vloeiden het papier op. Ik ben gelukkig. Ik gun iedereen zo’n moment. Ga er één voor jezelf creëren, je bent het waard!
Hier mijn lijstje voor de nieuwsgierige lezers:
– veel vrije tijd
– uitslapen
– al drie boeken geschreven (wat heb je ermee gedaan dan? nog niets …)
– tijd voor verhalenwedstrijden
– goed inlevingsvermogen
– bekend met de wereld van een rolstoeler
– een doorzetter geworden
– optimistisch
– stel geen dingen uit
– weet wat ik wil en hoe ik het moet krijgen
– waardeer het goede en het positieve meer
– maak me niet druk om onbenulligheden (zoals niet zonder medicijnen kunnen)
– kan andere zieken helpen met deze site
– meer levenservaring opgedaan (of ziekenhuiservaring haha)
– niet bang voor ziektes
– weet dat ik een vechter ben
– kan op eigen oordeel vertrouwen
– verspil geen tijd meer met dingen waar ik niet van geniet.
Hopelijk volgen er de komende tijd nog veel meer!!!