Net als mijn vorige blog (Van alles is mogelijk) vind ik nog steeds dat er van alles mogelijk is! Het waren drukke weken aan het einde van het jaar en de afgelopen week heb ik doorgebracht in Londen (zoals ik dat meestal doe vanaf tweede kerstdag tot en met het nieuwe jaar). Dat zijn zware tripjes en als ik oudere verslagen van mijzelf terug lees (zoals die van 2006) was het bloed, zweet en tranen om toch maar in Londen te kunnen shoppen (zo’n grote hobby dat het mijn hoofddoel werd in Beatrixoord – Oxford Street lopen van Tottenham Court Road tot Marble Arch en dan in minstens 10 winkels een en ander passen).
Nu begon ik met lopen op zondagmiddag, toen we net gearriveerd waren en na een hele korte nacht (kwart voor 3 opgestaan en half 4 rijden). We arriveerden rond een uur of twee (na vertraagde eurotunneltreinen en flinke files op de M25 rond Londen). Eerst naar Westfield. Daar kon je over de hoofden lopen en dat is slopend: dan weer harder lopen, dan weer zachter lopen, dan weer stilstaan. Dat viel niet mee. Maar twee slaperige hoofdjes hadden het ook al gauw gezien: een lekker warm bed lonkte!
De volgende 5 dagen waren gevuld met van alles en nog wat. Meestal volgens het patroon rond half 10 uit het hotel en tussen 2 en 4 weer terug op de hotelkamer (met veel tasjes) dan een uur of twee rusten en dan vervolgens nog weer op pad en ergens eten. Dinsdagochtend deed ik uit voorzorg de Asda-supermarkt (megastore) in de rolstoel. Dinsdagmiddag kon ik ondanks die voorzorg bijna niet lopend vooruitkomen in Cambridge. Ik had zoveel pijn en ik wist waarschijnlijk de oorzaak: maandagnacht werden we om 3 uur’s nachts gewekt door het brandalarm. Die ging een hele tijd oorverdovend af in onze hotelkamer (en in het hele hotel bleek later), stopte, had alle mensen ontwaakt die verdwaasd op de gang stonden, ging weer af, toen belden we en kregen we te horen dat we allemaal naar buiten moesten komen en daarna hebben we ons snel aangekleed en de handtas meegenomen en zijn naar buiten gegaan. Brr, wat naar zeg. Na een inspectie van de brandweer mochten we iets van een half uur later allemaal weer terug naar onze kamertjes om vervolgens nog een paar uurtjes erg slecht te slapen. Toch heb ik me door die dinsdagmiddag heengesleept —> lopend! en was ik woensdagochtend weer helemaal oké. Dus de resterende 3 dagen heb ik alleen op vrijdagmiddag even in de rolstoel gezeten in een andere supermarkt (dit keer de Sainsbury’s en ja we zijn ook bij mega-Tesco en Waitrose geweest:) en daarna was ik wel echt op. Mijn hersentjes werkten niet meer en oudejaarsnacht had mijn interesse verloren.
Inmiddels weet ik heel goed wat werkt en wat niet en meestal volgt mijn lichaam en de ziekte die regels. Dat is fijn, heel fijn. Het geeft me een gevoel van controle (ik hou van die controle). Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan. Ik kan mijn tijd beter indelen en mijn energie verdelen. Ik zie de logica meer en dat maakt dat ik me in het algemeen beter voel. Ik hoop dat ik de komende tijd eens alle ontstekingen kan vermijden en een supergoed en fit jaar tegemoet ga. Van alles te doen. Eerst maar eens op onderzoek naar het hoe en wat van het opzetten van een stichting. Daarover later meer!