Net toen ik dacht dat ik de top van mijn kunnen had bereikt, bleek afgelopen weekend toch dat er nog ruimte is. Sinds het revalideren, functioneer ik al heel lang op hetzelfde niveau. Nu is dat voor mij een redelijk werkbaar niveau geworden (alhoewel niet groot) en begon ik erin te geloven dat dit het is. Als ik het kon onderhouden, dan was ik er tevreden mee. Het maakte stedentrips wel lastig. Kon ik tot de zomer van 2006 prima dagenlang in een stad rondbanjeren van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, dit lukte me niet meer na 2006. Ik deed dat wel eens maar dat ging altijd gepaard met moeheid, snel energieverlies, pijn en het gebruik van de rolstoel na zo’n 2-3 intensieve dagen.
Vooral in de winter maakten de weersomstandigheden dat ik het vaak nog minder lang kon volhouden en omdat ik deze winter ook niet echt een flitsende start maakte vanaf de eerste dagen met temperaturen onder nul, was ik erg benieuwd wat er zou gebeuren als ik 3 dagen met -1/-2 in Parijs ging rondlopen (en helemaal geen rolstoel meenam). <Overigens zijn rolstoelen ook geheel onpraktisch met dit weer en ik kan me voorstellen hoe vervelend zo’n winter is voor mensen die rolstoelgebonden zijn en soms dagen, weken of misschien wel maanden niet naar buiten kunnen.>
Vrijdagavond, het sneeuwde in Parijs, hebben we niet veel gedaan – een beetje rondgesjouwd in de wijk (op zoek naar eten, het viel niet mee iets vegetarisch te vinden!) en door de beweging de hele dag autozitten uit ons systeem gehaald. Na zo’n lange reisdag ben ik soms ’s avonds al uitgeput maar dat was nu niet het geval. De volgende dag werd een ‘overal wat in de stad’-dag. Het was ’s ochtends zo koud dat we de Marché aux Puces na een uurtje al voor gezien hielden en bij de Notre Dame was het zo druk dat het mooie ervan af gaat. We hebben wat gedronken in een cafeetje, aten crèpes, reisden veel met de metro, liepen voor niets naar Cimitière Montparnasse (gesloten voor uw veiligheid), zagen de Eifeltoren weer eens (maar nu in de dwarrelende sneeuw) en kochten macarons bij LaDurée op de Champs Elyssees en nog steeds was ik niet moe maar verloor ik wel langzaam aan energie aan het einde van de middag. ’s Avonds op de hotelkamer kon ik rechtop zitten: een unicum!!! Echt ongelooflijk en dat zonder middagdutje en de volgende ochtend zijn we nog naar het Musée d’Orsay geweest en naar een Carrefour (grote supermarkt) voordat we naar huis reden. Pas toen ik ’s avonds om 12 uur thuis was (door de sneeuw gemiddeld 30-70km per uur rijden) was ik echt uitgeput en voelde ik van alles (pijnlijk) maar ik zou denken dat dat niet zozeer door het lopen kwam alswel door het veelste lange autozitten.
Na die tijd kon ik tevreden concluderen dat er altijd nog ruimte is. Ook al denk je dat dit het is, dan kan je conditie wellicht nog steeds vooruit. Niets is onmogelijk!
Geef een antwoord