Als je tijdelijk uit Nederland weg bent, dan word je even niet geconfronteerd met politiek en soms is dat heel aangenaam. Toen ik terug kwam, trof ik een artikel aan op mijn bankstel: “Protest tegen korten op chronisch zieken’. Mijn vader had het liefdevol voor mij uitgeknipt en bewaard. Oh nee, dacht ik: dat verhaal ken ik al. Daar gaat het immers al maanden over. De chronisch zieken, gehandicapten en de mensen met de laagste inkomens zullen weer de dupe worden van de kabinetsplannen. In welk jaar was dit eigenlijk niet zo?
Uiteindelijk heb ik na twee dagen tegen de kop van het artikel aankijken toch het stuk (Dagblad van het Noorden, 31/08/11) gepakt en gelezen. En de tekst was nieuw. Nieuw in de zin van: er is alweer iets nieuws gevonden om op te korten! Inmiddels weten mijn lezers dat allang (omdat het nu al 18 september is) maar het gaat niet om of het nieuws is, het gaat om het idee achter deze potentiële maatregel. Het nieuwste ding waar de heren en dames in Den Haag op dachten te kunnen bezuinigen is het ‘extraatje’ dat chronisch zieken eind september krijgen (wtcg-vergoeding). Dat extraatje was aanvankelijk helemaal geen extraatje: het maakte onderdeel uit van de teruggave van de belasting. Je kreeg het als je extra kosten maakte bijvoorbeeld voor beddengoed of verwarming. Twee jaar geleden werd besloten dat het wellicht beter (?) of makkelijker (?) of overzichtelijker (?) was dit bedrag eind september aan een vaste lijst geregistreerde mensen uit te delen. Prima! Maar nu denken ze dat veel mensen toch eigenlijk wel een beetje teveel krijgen. Teveel? Vergeleken met wie of wat dan precies? En ja, als je de gedachte hebt dat chronisch zieken absolute minima zouden moeten blijven (d.w.z. bijstandsniveau) omdat ze zo heerlijk kunnen profiteren van hun niet functionerende lijf, nee, dan klopt dat en moet je ze zeker niet zomaar 350 euro geven. Een bedrag waarvoor de gemiddelde politicus niet eens zijn bed uit zou komen!
Gelukkig doet Job Cohen nog zijn best sommige mensen de wijzen op de onzinnigheid van dit alles. Ik vraag me af wat het nut ook is om steeds dezelfde groep mensen te pakken. Op een gegeven moment gaat gelden: van een kale kip kun je niet plukken.
Omdat ik in de Verenigde Staten was, werd ik ook met mijn neus op de feiten daar gedrukt. Er leven veel mensen op straat en veel zieken hebben geen geld voor zorg: ze kunnen zelfs hun medicijnen niet betalen en zijn gedwongen te blijven werk al hoeveel pijn of ongemak ze daarvan ook ondervinden. Wij hebben een stelsel van sociale zekerheid. Wij hebben iets waar je op terug kunt vallen als je ziek bent. In de VS is dat niet het geval. Daar moet je het zelf zien te redden. Maar zijn wij nou ook per se gelukkiger door ons ’terugval-systeem’? Dat is maar de vraag. Er kleven ook veel nadelen aan die vaak niet zo snel worden opgemerkt. Eén zo’n nadeel: in de VS is het volkomen normaal dat je doorwerkt als je ziek bent. In Nederland heeft een werkgever veel vooroordelen over een zieke werknemer en neemt hij die bij voorkeur niet in dienst. Hier is dus door alle regels en wetgeving het per ongeluk een stuk moeilijker geworden om toch nog normaal gewaardeerd te kunnen worden op de werkvloer als je ziek bent.
Nog een nadeel: het lijkt wel alsof de gemiddelde Wajongere of beperkte inmiddels al een half jaar aan het protesteren is. Als ze niet moe zijn van hun ziekte en liggen uit te rusten in bed, moeten ze in de trein naar Den Haag om tegen allerlei kabinetsplannen te protesteren die hun leven dusdanig onaangenaam maken dat ze zich moeten afvragen of ze wel zo blij zijn met hun plekje in Nederland. Is dat nu de bedoeling? Kunnen we misschien nog iets leren van de VS? Is er wellicht een middenweg? Prinjesdag zal ons meer leren …