Vakantie in het ziekenhuis

De maaltijden in dit privé ziekenhuis waren echt ... ehm ... onsmakelijk.
De maaltijden in dit privé ziekenhuis waren echt … ehm … onsmakelijk.

Terwijl de blogs op mijn website er gewoon inliepen (ik had flink vooruit gewerkt), lag ik in het ziekenhuis op Mallorca. Het UMCG leek me zo saai, dus ik besloot daar in te checken 😉

In de zomer heb ik keihard aan mijn lichaam gewerkt door trouw iedere week naar de fysio te gaan (in de Bios-taxi waar ik van hou en tegelijk een intense hekel aan heb), en de laatste paar weken ook 1 à 2 keer per week zelf spierkracht oefenen bij mijn fitnesscentrum (op de fiets heen omdat dat een stuk dichterbij is dan de fysio) en euritmie – een bewegingstherapie uit de antroposofie die ergens wel wat weg heeft van t’ai chi.

Toen ik duidelijk vooruitgang merkte in september en het technisch gezien nog steeds zomer was, besloot ik dat ik mocht nadenken over een zomervakantie. Ik was al maanden niet echt weg geweest omdat het fysiek niet lukte. 2 uitzonderingen: een weekend Vlaamse kust en een weekend Hamburg in de rolstoel en die waren prima verlopen.

Een paar dagen voor vertrek eind september, boekte ik samen met een vriendin een vlucht vanaf Eelde naar Mallorca. Als ik dan toch ging vliegen, wilde ik daarvoor niet ver hoeven reizen en kostbare energie verliezen. Spannend vond ik het wel maar omdat er nog maar enkele luttele dagen tussen de boeking en de vlucht zaten, vond ik in elk geval dat ik verzekerd was van een fit vertrek. Dat was ook (ongeveer) het geval.

De reisdag bleek een lange dag. Zonder middagdut functioneer ik nog steeds niet goed en die dag kwam de dut erg laat. Maar ondanks dat kon ik ’s avonds wel lekker uit (tapas) eten en hebben we ook nog een stukje door de haven gewandeld – niet te ver want tja, ik moet altijd nadenken over de energieverdeling.

Dat niet te ver mocht niet baten. De volgende dag was ik na het douchen al zo moe dat ik heel erg baalde. Op deze manier zou ik niet kunnen lopen in zelfs maar een mini-dorp en dat terwijl ik net weer in de fase zat (thuis dan) dat ik zo’n uur tot anderhalf uur rond kon lopen (lopen bouw ik altijd als eerste weer op naar een redelijk niveau). Na veel getreuzel besloten we uiteindelijk maar wat met de huurauto in de bergen rondom ons rond te rijden. Op de fotopunten gingen we eruit om wat foto’s te maken en 2 uurtjes en een klooster en een terras later lag Janet weer in bed. Hopende dat een lange dut zou helpen. Maar nee. ’s Avonds de uit eten + flamenco plannen afgelast en nog meer op bed. Volgende dag idem. Ehm, da’s geen vakantie!!

Op de derde avond was ik er zat van. Dan maar een arts erbij. Verwachtende dat het misschien met wat extra prednison gefixt zou zijn. Maar nee, ik mocht eerst even naar het ziekenhuis voor foto’s, een ECG en bloedprikken. Even naar het ziekenhuis werd 3 dagen ziekenhuis want mijn ECG was — zoals altijd — weer afwijkend. Uiteindelijk werd de diagnose: ‘Ontstoken spieren en botten in de borstkas’. Daarvoor kreeg ik in het ziekenhuis al een infuus met een medicijn dat bij ons niet op de markt is maar helaas niet aansloeg. Toen ik 2 dagen later weer ‘naar huis’ mocht (oftewel ons tweede appartement) kreeg ik hetzelfde medicijn mee met de boodschap: “Als het binnen 48 uur niet opknapt, dan moet je je weer melden, word je weer opgenomen en maken we een echo van je hart.”

Al gauw merkte ik dat het niet ging werken. Ook mijn arts in het UMCG had, merkte ik, zijn twijfels bij deze diagnose (ik heb telefonisch contact opgenomen voor een second opinion). Ik besloot dat ik 1000 x liever naar huis wilde dan weer opgenomen worden in het ziekenhuis. We hebben onze vlucht omgeboekt en zijn 4 dagen eerder teruggevlogen.

De nacht voor de vlucht deed ik geen oog dicht. Ik zag er huizenhoog tegenop. Een medewerker in het ziekenhuis had nog even laten weten dat mijn ‘fit to fly’ maar 24 uur geldig was, dus op de dag van het vliegen niet meer en dat het geheel eigen verantwoordelijkheid was dat ik ging vliegen. Geen fijne woorden om te horen als je erg moe bent, veel pijn hebt en twijfelt aan wat je mankeert en er een paar jaar geleden een zaadje is geplant voor potentieel verhoogde kans op longembolie door vliegen, hoewel mijn artsen zeggen dat ik me daar niet druk om hoef te maken. Daarnaast kon ik alleen maar liggen (niet geheel plat bij voorkeur, maar in wisselende ligstanden) en in een vliegtuig moet je rechtop zitten en is het krap.

’s Nachts lag ik te trillen (een paar minuten letterlijk!) en moest ik mezelf kalmeren met ademhalingsoefeningen en yoga nidra (vorm van meditatie). De nacht was de hel en op de dag van de vlucht was ik zo mogelijk nog moe-er en met nog meer pijn dan de dagen ervoor. Gelukkig hadden we rolstoelassistentie op beide vliegvelden want lopen kon ik inmiddels nog maar een paar meter.

We hadden bijbetaald voor de twee buitenste plekken van een 3-zits in de hoop dat de middelste onbezet bleef en dat was het geval. Na het opstijgen ben ik gaan liggen en zo ben ik de vlucht doorgekomen. Ik ben nog nooit zo blij geweest weer in Groningen te zijn!!

De volgende dag kreeg ik op de eerste hulp medicijnen die aanslaan en inmiddels ben ik alweer redelijk opgeknapt van dit avontuur. Mijn arts zei donderdag: “Het is denk ik wel verstandig dat je zo snel mogelijk weer gaat vliegen, anders ga je er nog tegenop zien.” Ehm … we doen het rustig aan hier 😉

 

 

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *