Al een hele tijd (7 jaar) had ik me er niet meer aan gewaagd: een verre reis maken. Een reis waarvoor je langer dan 4 uur in het vliegtuig moet en niet meer in Europa bent. Een reis waarbij je meerdere tijdzones passeert.
Ruim 3 weken geleden was het zover: de heenreis zou gaan van Amsterdam, via Reijkyavik (een absoluut gewenste tussenstop) naar Toronto. Eigenlijk verliep het heel voorspoedig. Terwijl ik de afgelopen jaren een tijdlang moeite heb gehad met langdurig rechtop zitten, had ik daar nu geen last van. Gelukkig was er ook voldoende beenruimte in het vliegtuig en de tussenstop zorgde ervoor dat we even de benen konden strekken en wat rond konden lopen. Enige minpuntje: op IJsland voelde het alsof iemand mij een stomp op mijn borstkas had gegeven. Dat gevoel werd in de 24 uur daarna geleidelijk aan erger en erger, ik begon steeds meer te hijgen en kon niet meer voorover buigen zonder heftige pijn.
Na contact met mijn arts, die graag wilde dat ik de eerste hulp van het ziekenhuis zou bezoeken, zijn we eerst met de huurauto van Toronto naar onze eerste stop Ottawa gereden alweer we na aankomst (17u ’s middags) meteen naar het ziekenhuis zijn gegaan. Ziekenhuistoestanden op de ER zijn vergelijkbaar met die van Amerikaanse ziekenhuizen. Mensen liggen voor pampus in wachtruimten en de wachttijden zijn vreselijk: 4-6 uur. Als je weggaat, is je plaats vergaan. Er zijn geen voorzieningen. Om 8 uur ’s avonds hadden we beretrek. Het was al uren geleden dat we hadden gegeten en we hadden niet beseft dat het zo lang zou duren. Het enige wat aanwezig was waren 2 automaten: 1 met frisdrank en 1 met snacks: chips en chocola. Niet aantrekkelijk … dan maar geen eten.
Gelukkig ging het met de verzekering goed. 75% van wat ik moest betalen is meteen door Eurocross betaald wat mijn zo’n 700 Canadese Dollar voorschieten scheelde. Om 23 uur was ik eindelijk aan de beurt. Er volgden vele onderzoeken. Om half 2 hoorde ik dat ik bij voorkeur niet naar het hotel terug mocht. Een afstand van 5 minuten tot het ziekenhuis was volgens de arts toch te ver en gevaarlijk. Ik bleef op de eerste hulp die nacht – werd meteen weggereden op een bed. Het was de hel. Nadat ik een tijdje met Nederland had gebeld heb ik getracht te slapen maar dat was kansloos tussen de druggies en de alcoholisten (die prima sliepen). Iedere keer als ik op mijn zij wilde gaan liggen stond er een verpleegster naast mijn bed me terecht te wijzen: Dat mag niet, dan komt alles in de knel. Alles is in dit geval de bloeddrukmeter en de slangen en draden waar ik aan vast was gemaakt. Ondertussen voelde ik me super: ik had een spuit met een zwaar pijnstillend en onstekingsremmend middel gekregen die wonderen deed en daarna een bloedverdunner (ik lag daar op verdenking van een bloedprop).
De volgende ochtend gingen de onderzoeken verder. Toen bleek dat ik geen bloedprop had (maar waarschijnlijk een verrekte spier) kon ik ineens meteen vertrekken, 2 doosjes medicijnen mee. Wat was ik blij dat ik weg mocht!! En wat een bijzonder avontuur!!
Na een hele tijd in de hotelkamer te hebben liggen slapen (ik was zooo moe) zijn we aan het eind van de middag Ottawa ingegaan. Wat eenmooie, rustige en groene stad. We deden het rustig aan en langzaam kwam ik weer bij. De rest van de vakantie verliep prima en was ik boven verwachting fit. Ik heb tientallen kilometers afgelegd, lopend – wonderbaarlijk. Het was een heerlijke vakantie. Ik weet nu dat als je het goed aanpakt, goed uitgerust weggaat en op z’n tijd rust je ook prima een verre reis kunt maken – als het maar naar een land is waar de medische zorg top is en ze weten hoe ze met jouw ziekte om moeten gaan!