Al een hele tijd staat er op mijn lijst met blog-onderwerpen (een lange lijst!) het onderwerp ‘godsdienst & ziekte’. Ik durf haast te zeggen dat ik het nu al meer dan een jaar als potentieel onderwerp heb staan en daarmee is het het langstwachtende onderwerp geworden op mijn lijst. Het is dus tijd, denk ik!
Een tijd geleden kreeg ik een e-mail van iemand die ook een auto-immuunziekte heeft en die mij schreef dat ze wel wat anders in het leven stond dan ik dat doe want ‘zij is een Christen’. Dat vond ik grappig om te lezen want kennelijk kom ik dus niet ‘christelijk’ over (ter info: ik ben hervormd opgevoed, maar geen kerkganger, wat overigens niet wil zeggen dat ik niet <ergens in> geloof). De vrouw schreef mij dat haar Christen zijn haar door haar ziekte heen helpt. Ze schreef dat ze zonder Gods’ hulp er aan onderdoor zou zijn gegaan. ze kon zich niet in alles vinden wat ik schreef doordat ik niet hetzelfde uitgangspunt heb in het leven maar onze positieve instelling kwam wel overeen.
Ik voel me geen Christen. Ik voel me verbonden met alle godsdiensten en tegelijk helemaal vrij. Ik neem het beste van alles en vul dat verder in op mijn manier. Ik geloof dat er iets groters bestaat in deze wereld maar ik weet niet in hoeverre iets als 1 God ons (zoveel mensen) individuele hulp kan schenken. Wie weet bestaan er engelen die ons allemaal steun geven wanneer we dat nodig hebben? Ik probeer open te staan voor alles maar in mijn ziektebeleving geloof ik toch dat mijn eigen <positieve> gedachten mij het meest helpen. Het zijn mijn hoop, optimisme en enthousiasme die me overal weer doorheen slepen, ook al gaat het nog zo slecht. Ik geloof ook dat hoop iets goeds is, niet iets wat je maar optimistisch gestemd moet houden maar iets dat je aanzet tot actie en dat je door laat gaan. Hoe je die hoop krijgt, dat maakt niet uit, maar zorg dat je het krijgt.
Ik zat zonet naar Schepper & Co te kijken (voor het eerst in mijn leven) en daar was het onderwerp of godsdienst (en dan met name de grote 3) de oorzaak zijn van alle oorlog en geweld in deze wereld en daarom ‘uitgeroeid’ zouden moeten worden. Dit heeft feitelijk niets te maken met deze blog maar zette me wel aan het denken: Waarvan kun je godsdienst de schuld in de schoenen schuiven? Veel mensen kunnen niet in een god geloven omdat er zoveel leed is in deze wereld en ook sommige zieken vragen zich af: “Als God bestaat, waarom ben ik dan ziek? Waar heb ik dat aan te danken? Moet ik boete doen?” In het boek ‘Love, Medicine and Miracles’ van Bernie Siegel kwam ik het perfecte antwoord op die vraag tegen: “God zit daar niet ergens boven in de hemel met een schrijfblok namen at te strepen van de mensen die hij vandaag eens kan pesten.” God (of een geloof) is een bron. Een bron van hoop en vertrouwen. En die hebben we allemaal nodig. Daarvoor hoeven we ons niet aan te sluiten bij een bepaald geloof.
De ‘medische betekenis’ van geloof (Bernie Siegel) varieert van persoon tot persoon. Er zijn mensen die geloven alleen maar omdat ze zo zijn opgevoed. Die mensen zijn minder geneigd hoop te halen uit geloof. Het kan zelfs een negatieve factor worden: “Als God me dit gegeven heeft, hoe kan ik dan zelf weer beter worden?” Je bent dan een slachtoffer geworden van je geloof. Schuld, zonde en voorbestemming gaan een zieke niet helpen. Maar ook helpt het niet echt om vrede of hoop te vinden als je het leven ziet als betekenisloos.
Waar het bij godsdienst (of mooier: spiritualiteit) in combinatie met ziekte denk ik meer om draait is een interne verandering. De verandering in jezelf om te accepteren, lief te hebben, te vergeven en innerlijke vrede te verkrijgen. In plaats van wrok koesteren (tegenover iets buiten jezelf) en te lijden in de rol van slachtoffer: ik ben ziek en ik ben sneu. Ik geef het iedereen op de schuld maar ik weiger zelf ook maar iets te veranderen. Die eerste vier dingen: acceptatie, liefde geven en kunnen ontvangen, vergeven en innerlijke rust hebben, die vier dingen geven je een helende energie die denk ik het allerbelangrijkst is om goed te kunnen (over)leven met je ziekte.