Allereerst wil ik even laten weten dat ik een nieuwe pagina aan heb gemaakt onder Hulpbronnen: Boekreviews. Tot nu toe stonden alle reviews her en der tussen de blogs door. Daar zullen ze ook blijven staan, want ik maak ze aan als blog, maar je kunt ze voortaan ook makkelijk (en overzichtelijk!) vinden door naar Boekreviews te gaan. Kun je nu al meteen zien, welke op mijn reviewlijstje voor de komende tijd staan 😉
En nu over het boek: Blijven ademhalen. Gisteren heb ik het in 1 ruk uitgelezen. Dit is zo’n boek dat ik niet weg kon leggen. Het is prettig geschreven, lekker vlot en het boeit (mij). Al sinds mijn 17de doe ik af en aan aan yoga. Lessen volgen is nog nooit echt een succes geweest want mijn lichaam trekt dat meestal niet, maar in goede perioden probeer ik toch zeer regelmatig thuis een aantal oefeningen te doen. Vandaar dat het thema me aanspreekt.
Maar ook als je niks met yoga hebt … dit is een persoonlijk verhaal. Yoga speelt een heel grote rol, maar het is meer de yogafilosofie (die voor iedereen heel nuttig is) dan dat je iets leert over yogatechnieken.
Hedi vertelt over hoe ze in de knoop lag door het verlies van haar moeder die vrij jong overleed aan de gevolgen van Alzheimer. Om dit verdriet en haar schuldgevoel (over het er niet voldoende zijn voor haar moeder) weg te stoppen, zoekt ze haar afleiding in drank, eten en feestjes. Niet dat ze een alcoholist is of een ‘die hard’ feestbeest, maar ze loopt weg voor haar gevoelens en sluit zich daarmee af voor vrienden en geliefden. Haar huwelijk loopt op de klippen en ze is vooral een heel angstig en zorgelijk mens geworden die vrijwel niets meer onderneemt. Op de een of andere manier waren heel veel stukken heel herkenbaar want de gevoelens die Hedi omschrijft komen ook voor bij leren omgaan met een chronische ziekte: verdriet, angst, boosheid, gedeprimeerd zijn, onzeker zijn, eenzaamheid …
Uiteindelijk vindt ze heel langzaam haar weg in en door middel van yoga. Dit gaat letterlijk met vallen en opstaan en dat vind ik ook het mooie: dat is de weg van het leven. Hedi laat heel duidelijk ziet dat je niet perfect hoeft te worden. Dat alles niet perfect hoeft te gaan. Dat kleine stapjes prima zijn. Dat je het voor jezelf doet. Dat je ervan mag genieten.
Aan de hand van een aantal levenslessen uit de yoga blijkt dit maar weer heel duidelijk. Mijn favorieten om zeker te onthouden:
“Het is maar angst. Zoek de grens en doe het toch. Vallen is leren.” —> Blijf je angsten onderzoeken
“Het is maar een beslissing.” —> Alles wat je in je leven wel of niet doet is jouw beslissing.
“Observeer jezelf.” —> Richt je aandacht niet alleen op de mensen om je heen <en wat zij potentieel fout doen> maar kijk ook naar je eigen gedrag.
Je hoeft niet steeds iets met al je gedachten te doen. Laat ze gewoon voor wat ze zijn. Vorm er geen oordeel over. Hoor ze aan en laat los. Concentreer je op je ademhaling.
“Elke dag is anders. Vergeef jezelf.” —> Je doet iedere dag wat je kunt. Als je beter had gekund, dan had je wel beter gedaan.
“Ik heb alles wat ik nodig heb.”
“Dankbaarheid is het antwoord.” —> Hoe kun je als de dingen niet perfect zijn toch dankbaar zijn? De oplossing van je problemen ligt in jezelf.
“Ik ben gewoon benieuwd of ik het kan.” —> Laat je nieuwsgierigheid de weg bepalen.
“Geef ruimte aan liefde.”
En dan is er nog de titel: Blijven ademhalen. Dat vind ik ook een prachtige! Zie je het allemaal even niet meer? Blijven ademhalen. Word het je teveel? Blijven ademhalen. Teveel pijn? Blijven ademhalen …
Snap je helemaal niets van bovenstaande zinnen maar heb je wel het gevoel dat er iets interessants achter zit? Dan kan ik je vooral aanraden dit boek te gaan lezen!
Blijven ademhalen: wat yoga mij over liefde, verdriet en het leven leerde – Hedi de Vree
Lev, Amsterdam, 2015