Wat zet je in je sollicitatiebrief?

Heel lang heb ik geloofd dat je je ziekte vooral geheim moet houden voor werkgevers. Meestal ben je er niet bij gebaat als ze weten wat je hebt. Ziekte wakkert ongerustheid aan en in het geval van nog geen baan hebben: afschrijving zonder dat je een kans krijgt. Dit hoeft natuurlijk allemaal niet, maar het kan wel.

Na de terugval in mijn ziekte en het best wel behoorlijke gat op mijn CV, besloot ik dat ik tegenwoordig open kaart zal spelen. Dat houdt in: meteen openheid in de sollicitatiebrief. Ik heb geen idee of dit de goede manier is of niet, maar het leek me wel makkelijk: als ze me willen, dan willen ze me ook echt helemaal en weet ik meteen wat ik aan mijn nieuwe werkgever heb.

Door alles rondom mijn boek heb ik eigenlijk helemaal geen energie voor ook nog een baan erbij maar toch ben ik in de eerste 4 maanden van dit jaar wel 2 boeiende vacatures tegengekomen die aan al mijn eisen voldeden en waar ik ook perfect voor gekwalificeerd ben. Na de eerste brief (sollicitatie bij een ziekenhuis) kreeg ik geen afwijzing maar een plaatsing op de wachtlijst, zodat je alsnog opgeroepen kunt worden als bij de eerste groep kandidaten geen geschikte zit en ze gaan voor nog een ronde. Ik vond dit best veelbelovend. Het is een stuk beter dan meteen ‘nee’.

Daarna las ik in UWV Perspektief dat je toch niets moet vermelden in je brief, en eigenlijk ook maar beter niets kunt zeggen daarna. De praktijk leert toch vaak dat de meeste bedrijven niet positief tegenover zo’n ‘lastige’ zieke werknemer staan. Opmerkelijk advies van het UWV, maar ik begrijp het wel. Als je al je zieke WIA-ers en Wajong-ers weer eens aan het werk wilt zien, gaat dat misschien sneller als ze doen alsof ze gezond zijn.

Anderhalve week geleden was ik op een jongerenmiddag van de patiëntenvereniging aan het assisteren. Ook daar was het onderwerp: solliciteren en ziek zijn. Er werd een discussie op gang gebracht over of je wel of niet iets zou moeten vermelden in de brief: 95% van de deelnemers vond van niet. En daarna of je wel of niet iets zou moeten zeggen bij het gesprek. Bij het eerste gesprek niet en daarvoor kozen evenveel mensen en dan waren er nog een paar die eventueel iets zouden zeggen bij het tweede gesprek maar ook dat ging niet van harte. De algemene mening blijft toch: zwijgen, als je wilt werken.

Drie weken geleden had ik weer een brief vestuurd, dit keer naar een commercieel bedrijf in de media. Ik kreeg razendsnel een afwijzing dat ik niet voldeed aan de gestelde criteria. Hmm, echt? Ik voldoe overal aan, dus op grond daarvan mij afwijzen is onzin. En de echte reden? Daar kom ik nooit achter … bellen heeft in dit geval geen zin want geen enkel persoon gaat toegeven dat ze je zojuist aan de kant hebben gegooid omdat je ziek bent. Maar door de genoemde reden denk ik toch echt dat ik door de openheid in mijn brief geen schijn van kans had.

De volgende keer dus toch minder openheid?!