Toen ik begin april twee keer een bezoek bracht aan de Spoed Eisende Hulp (SEH), zag ik er voor omstanders nog even fris en fruitig uit als normaal. Ik praat meestal in een rap tempo, met veel enthousiasme en vertel mijn verhaal met een lach op mijn gezicht. Dat gaat me volkomen natuurlijk af. Ook al voel ik me #@!%^&$#@, dan nog heb ik niet de neiging om in elkaar te gaan zitten, traag te praten, gepijnigd te kijken (nou ja, zo nu en dan wel eens) en een algeheel beeld van vreselijk onwelbevinden uit te stralen dat ik soms wel zie in de spreekkamer of op de SEH. Het zit gewoon niet in mij.
Afgelopen donderdag keek ik toevallig een stuk van ‘Het mooiste meisje van de klas’ en de dame in de hoofdrol heeft sinds haar tienerjaren een nierziekte. Ze vertelde hoe ze een tijdje geleden ook in het ziekenhuis terecht was gekomen met ernstige klachten, maar geen arts die de ernst had beseft omdat ze een enorme optimist is die – net als ik – ook haar best doet om goed voor de dag te komen: leuke kleren aan, toch proberen te stralen, enthousiast praten, niet bij de pakken neerzitten. Uiteindelijk had dit bijna haar leven gekost omdat de artsen hierdoor niet de ernst in hadden gezien van de levensbedreigende situatie in haar lichaam. Ik schrok hier heel erg van. Het was confronterend.
Ik heb het al vaker met naasten gehad over dat artsen vaak niet goed beseffen hoe ernstig mijn situatie is als ik — eindelijk — eens aan de bel trek. Door mijn positiviteit en enthousiasme geef ik absoluut niet de indruk dat ik potentieel een heel ernstige ontsteking (waar ik ook heeeeel veel last van heb, maar dat hoeft de hele wereld toch niet iedere minuut mee te krijgen?) bij mijn hart of longen heb, maar waar ze gelukkig uiteindelijk wel achter komen omdat mijn vaste artsen inmiddels wel weten dat wanneer Janet met iets komt, het ook echt iets is. Dat is fijn. Maar toch besef ik ook dat ik geen risico meer wil lopen in situaties met artsen die me niet kennen. Ik had het me al langer voorgenomen mijn positivisme in het ziekenhuis wat in te perken, maar na het zien van ‘Het mooiste meisje’ weet ik het helemaal zeker!
De prijs van positiviteit kan hoog zijn en die wil ik niet kost wat het kost betalen. Ik zal dus voortaan wat trager praten, wat getergder kijken en wat meer in elkaar zitten. Hopelijk komt de boodschap dan meteen over! Maar in mijn hart blijf ik even optimistisch 🙂
Hoe breng jij ernstige klachten over op je arts? En sta je daar wel eens bij stil?
http://www.mijnherstel.wordpress.com
Ook voor mij heel herkenbaar!
Jammer genoeg werkt het andersom niet noodzakelijk beter, de interpretatie van dokters blijkt onvoorspelbaar :-s Ik pel er bijgevolg zo veel mogelijk de gevoelens af, zowel de positieve en relativerende als de negatieve. Ik hou het zo objectief mogelijk. Oefening baart kunst he 😉
Afgelopen weekend makeatn we een fietstocht met een bevriend echtpaar, zij heeft een ziekte waardoor ze langzaam blind wordt. Ze fietsen daarom ook samen op een tandem. Wat we zien bij haar is dat haar andere zintuigen zich steeds beter gaan ontwikkelen , ze hoort beter, ruikt beter, en voelt beter dan voorheen.Noodgedwongen geeft ze meer aandacht aan haar wel goed werkende zintuigen waardoor deze nog beter gaan fuctioneren.Dit is op zich een bekend verschijnsel maar hoe meer ik er bij stilsta, hoe fascinerender ik het vind.Ik geloof dat we onbegrensde mogelijkheden in ons hebben en dat we maar een klein gedeelte van het aanwezige potentieel gebruiken.Voor mij een uitdaging om me minder te focussen op wat ik niet (meer) kan maar geloven dat er nog zoveel ongebruikte mogelijkheden in me zitten, zowel op geestelijk als lichamelijk gebied, die ik wel kan benutten.Ik denk dat de eerste stap is om te aanvaarden en niet blijven hangen in frustratie en zelfbeklag.Kijken naar de toekomst in het geloof dat ik me steeds kan blijven ont-wikkelen .Groet Fans.
Mooi gezegd en helemaal mee eens. Ik vind het ook een fijne gedachte te beseffen dat er nog zoveel andere mogelijkheden zijn. Soms zien we die niet meteen, maar ze komen vanzelf aan het licht. Groetjes, Janet