“Dat doe ik wel even”

Over teveel verantwoordelijkheidsgevoel

 

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

Je collega’s lukt het niet. Dat hebben ze je net duidelijk gemaakt. Maar het moet morgen wel af. Ook in jouw agenda is geen leeg plekje meer. In eerste instantie zeg je niks. Je denkt na … als het niet af is, voelt dat ook niet goed. Het is immers ook jouw verantwoordelijkheid? Dan moet jij het maar doen en zonder het met zoveel woorden te zeggen, regel jij het klusje waar niemand aan toe kwam. Of wilde komen. Herken je dit?

Vooral eerstgeborenen en enig kinderen schijnen nogal eens last te hebben van een veel te grote dosis verantwoordelijkheidsgevoel. Voor naasten en collega’s is dit fijn om te weten: als er niets gebeurt, dan regelt zij het wel even. Maar jij draagt de last op je schouders dat je overal en altijd het gevoel hebt dat je een taak af moet maken die anderen verzuimen, omdat je anders niet lekker verder kunt met je leven. Het blijft vaak maar knagen als je het niet doet. Op een gegeven moment kun je zelfs het gevoel krijgen dat als jij niets doet, er helemaal niets gebeurt. Dat is natuurlijk geen realistische gedachte. En bovendien: dat idee heb je misschien zelf in de hand gewerkt.

Zorg er daarom altijd voor dat mensen van wie jij verwacht eventueel misbruik te willen maken van jouw  actieve houding (je baas die liever heeft dat je nog wat onbetaalde overuren maakt bijvoorbeeld, of die luie vriend die liever meedoet dan iets regelt) niet afweten van jouw neiging op het laatste moment klusjes op te knappen die iedereen laat liggen.

En stop er nu mee steeds alles op te knappen! Ik heb mezelf met ingang van vorige maand op een ‘Zeg zoveel mogelijk ‘nee’-dieet’ gezet. Eerst is dat even wennen, als chronische ‘ja’-zegger die vindt dat ze taken op moet knappen als niemand anders daar aan toe is gekomen voor een bepaalde deadline. Maar door meer afstand te nemen en daardoor te beseffen dat er niemand doodgaat als bepaalde dingen niet lukken, wordt het een stuk gemakkelijker en ervaar ik veel meer rust.

En ja, er zijn terugvallen. Die zullen er altijd zijn, maar door eerst een paar tellen na te denken, of een vraag via e-mail een dag te laten bezinken, wint mijn gezonde verstand het toch en besluit ik ‘eerst even niet te handelen‘. Dat kan altijd later nog.
Hoe doe jij dat?