De afgelopen dagen besloot ik een boek te herlezen dat ik tien jaar geleden ook eens heb gelezen: ‘Dat beetje meer’ van Sarah Ban Breathnach. Het moedigt iedereen (maar in het bijzonder vrouwen) aan op zoek te gaan naar ‘dat beetje meer’ in je leven. Dat is natuurlijk iets waar ik me helemaal in kan vinden en wat ik ook probeer te doen – zolang dat lukt.
Soms heb ik er de energie niet voor. Soms vind ik alles wel goed zoals het is. Soms vind ik alles niet goed zoals het is maar heb ik gewoon geen zin.
In één van de laatste hoofdstukken gaat het over ‘slachtoffer zijn van je omstandigheden’. Iets wat ik ook aankaart in mijn boek en waarvoor ik zeker niet pleit: neem je eigen verantwoordelijkheid. Jij bent de enige die verantwoordelijk is voor jouw leven – of je dat nu leuk vindt of niet, het is zo! Sarah benadrukt het verschil tussen excuses en omstandigheden. Veel mensen gebruiken die beide woorden als synoniemen. Ook als chronisch zieke kun je dat maar al te makkelijk doen: Excuus: ‘Ik ben moe’. Excuus: ‘Ik heb teveel pijn’. Excuus: ‘Ik heb al zoveel medicijnen en therapieën geprobeerd’. Excuus: ‘Daar word ik vast alleen maar zieker van’.
Een excuus geeft aan waarom je iets al dan niet doet. Het is een volkomen plausibele reden, een verdediging, een rationele verklaring (hoop je dan!) die jij acceptabel genoeg vindt om er een activiteit of een inactiviteit mee weg te redeneren: ik heb geen geld, ik ben te moe, ik heb kinderen.
Omstandigheden zijn ware feiten die jouw situatie bepalen. Die staan ogenschijnlijk onze keuzes in de weg, doen het aantal mogelijkheden dat we hebben afnemen en verhinderen het ons om gelukkig te zijn. Is dat echt zo?
Wij hoeven gelukkig niet altijd en eeuwig slachtoffer te zijn van de omstandigheden die we hebben, TENZIJ we daar ZELF voor kiezen. Het is de bedoeling dat we ons door onze omstandigheden heenwerken, niet dat we erin blijven steken. Is het niet ontzettend jammer te kiezen voor het gemak van de mislukking wanneer je ook een winnaar kunt zijn?
Geef een antwoord