Afgelopen week heb ik een wat mij betreft schitterend boek gelezen: The fault in our stars (Een weeffout in onze sterren (NL)) van John Green. Hoewel de bibliotheek claimt dat dit boek bedoelt is voor 15-18 jarigen (wie besluit dat?) vind ik het een aanrader voor iedereen.
Ik ga natuurlijk niet de inhoud van het boek vertellen want dat moet je zelf maar gaan ontdekken maar wat ik wel wil zeggen, is dat de hoofdpersoon, de 16-jarige Hazel, terminale kanker heeft. Al jarenlang. Alles wat ze doen helpt niets. Ze loopt met slangetjes in haar neus omdat ze niet zonder zuurstof kan, gaat al jaren niet meer naar school en heeft veel pijn. In een supportgroep voor tieners met kanker (waar ze met veel tegenzin heen gaat – het moet van haar mams) ontmoet ze Augustus, een jongeman (18 jaar) die zijn kanker heeft overwonnen maar daarvoor wel een been moest missen. Er bloeit een prachtige vriendschap op tussen de twee, hoewel dat langzaam gaat. Hazel wil zich niet binden. Ze zal dan nog meer mensen, naast haar ouders, moeten teleurstellen omdat ze waarschijnlijk niet lang meer leeft.
Hazel was voor mij een en al herkenning. Ik dacht altijd dat ik vrijwel niets gemeen had met kankerpatiënten, behalve dan dat we beiden ziek zijn. Kanker is maar zelden chronisch. Het is of terminaal, of – gelukkig – tegenwoordig in het merendeel van de gevallen, een tijdelijke ziekte. Hoewel moeheidsklachten opgelopen dankzij de ziekte vaak wel chronisch blijken. Omdat Hazel longklachten heeft, was haar pijn en ongemak denk ik voor mij nog meer herkenning. Ook de uitspraken die Hazel doet en hoe zij omgaat met haar ziekte (de schrijver is niet ziek en heeft dit verhaal verzonnen) zijn erg mooi. Het is geen zonnige vakantieliteratuur, maar dat had je vast zelf al bedacht 😉 Ik kan dit boek vooral aanraden voor nieuwe perspectieven over ziek zijn en zelfs de titel raakt me – het is een zin uit een beroemd gedicht: voor degenen onder ons die ziek zijn, het is eigenlijk een kwestie van domme pech, ‘er zat een foutje in onze ster’ 🙁 Ergens klinkt dat heel luchtig, en toch ook weer niet …
Geef een antwoord