De laatste tijd zat ik zomaar weer eens wat persoonlijke verhalen te lezen van mensen met andere ziektes en gek genoeg denk ik dan toch altijd weer dat ik liever heb wat ik heb. Maar eigenlijk is dat best raar. Het is denk ik in veel gevallen helemaal niet logisch te kiezen voor wat ik heb. Mijn longen zijn er best slecht aan toe en waarom zou je daarvoor kiezen in plaats van een ander aangetast orgaan of lichaamsdeel waarmee je gezondheid niet per se in gevaar is? Zou ik bijvoorbeeld liever doof willen zijn, of, iets minder extreem: aan één oor doof? Of zou ik lupus omwisselen voor, ik noem maar eens wat, diabetes, waarbij ik mezelf iedere dag zou moeten prikken? Of misschien wil kan ik Crohn ‘krijgen’ in plaats van wat ik nu heb. Bij al die dingen weet ik niet of die mensen nu beter of slechter af zijn dan ik maar in sommige van deze gevallen is de aandoening niet levensbedreigend. En toch zou ik er niet voor kiezen!
Ik heb al eens eerder geblogd over dat je gewend raakt aan pijn en dat pijn dan minder erg wordt (ik vind dit heel erg maar het is wel zo – het wordt onderdeel van je leven en je kunt niet anders dan ermee doorgaan). Hetzelfde geldt ook voor je aandoening vind ik. Langzamerhand is het een deel van mij geworden en hou ik toch van mijn longen zoals ze zijn. Als ik daar zomaar iets nieuws of iets anders voor in de plaats krijg moet ik eerst maar eens zien of ik daar wel goed mee om kan gaan. Van mijn longen weet ik precies wat ik kan verwachten, wat ik kan doen en wat ik vooral niet moet doen. En bij iets nieuws weet je het natuurlijk maar nooit. Dus blijf ik maar lekker bij mezelf.