Overleef je dip

Zoals ik vorige week al schreef, heb ik nu te maken met een nieuw fenomeen. De hééle slechte dag. Door die slechte dagen sloeg ik me meestal redelijk goed heen. Voor mij helpt het dan, dat ik wat kan lezen, onderzoek kan doen (nog meer lezen dus), een leuke serie kijk, wat oefeningen doe, of bijklets met vrienden. Maar op die hééle slechte dagen gaan de meeste van die dingen niet. Dan ben ik letterlijk aan bed gekluisterd en kom ik niet veel verder dan op mijn rug liggen, vooral niet bewegen en staren naar het plafond. Op die momenten ben je alleen met je gedachten. En die gedachten kunnen wel eens heel beklemmend worden …

Wat doe ik als ik een nieuwe situatie tegenkom waar ik niks mee kan? Dan bedenk ik een plan. Dat heb ik ook nu gedaan. Ik bedacht me dat als er nog meer van die hopeloze dagen komen, ik toch op z’n minst moet weten hoe ik daar geestelijk vrijwel ongeschonden doorheen kom. Mijn eerste plan — mediteren — bleek niet goed genoeg. Een dag waarop je alleen maar stil kunt liggen en toch wakker bent, kun je niet doobrengen met alleen mediteren als je geen professionele monnik bent. Na een uur (en dan bedoel ik 3 perioden van 20 minuten, verspreidt over de dag) ben ik er echt wel klaar mee. Dan kunnen de geleide meditaties door bergen, over stranden en met dolfijnen me niks meer schelen.

Ademhalingsoefeningen zijn ook fijn. Voor een minuut of tien. Met een hand op je buik en een hand op je hart, kun je jezelf kalmeren als je bijvoorbeeld een hele hoge hartslag hebt.

Dankbaarheid beoefenen is ook iets waar ik dit jaar mee begonnen bent. Klinkt saai, maar op je slechte momenten toch nog (geforceerd) weten te bedenken waar je die dag dankbaar voor bent, maakt dat je vaak toch nog weer ergens een lichtpuntje ziet. Probeer het maar eens. Bijvoorbeeld voor het slapen gaan.

Gevoelens toelaten. Lastig, want liever wil je niet geconfronteerd worden met je boosheid/angst/verdriet – of alledrie tegelijk! Maar het is logisch dat je die gevoelens hebt en je hoeft ze niet te verdrukken. Wees lief voor jezelf. Je hebt het op zo’n moment al zwaar genoeg.

Wat hebben we dan nog? Luisterboeken. Als je een lezer bent zoals ik, hierbij een echte uitkomst. Maar toch hou ik veel meer van zelf lezen en het probleem is een beetje dat de boeken die ik wil lezen (vooral voor onderzoek) niet beschikbaar zijn in luisterversie 🙁

Iemand optrommelen die je wat afleiding kan bezorgen. Dat kan in de vorm van een goed gesprek – het lucht vaak op te praten over hoe je je voelt en hoe bang je bent voor de toekomst nu het fysiek zo slecht met je gaat -, een lachbui of een uitje. Ik bedoel niet iets intensiefs, maar iets wat je fysiek aankunt. Misschien een blokje om in de rolstoel? Even de natuur in? Als je een tuin hebt, zou je daar even kunnen gaan liggen. De natuur schijnt een hele positieve uitwerking op ons gemoed te hebben.

En verder? Loslaten … op dit moment kun je niets anders doen dan dat. Hoe lastig het ook is. En hoe saai. Als je lichaam vraagt om rust – en dat doet het kennelijk – geef het dan gewoon wat het nodig heeft en misschien is morgen dan een betere dag.