Heel lang heb ik niets afgeweten van het bestaan van stootkuren. Pas een jaar of drie geleden wees mijn toenmalige huisarts me erop als een goed alternatief om te stoppen met een permanente dosis prednison.
Sinds ik voor het eerst prednison gebruikte als tiener heb ik een haat-liefde verhouding gehad met het medicijn. De liefde slaat om in haat zodra de periode dat ik het medicijn te lang wordt: pas dan worden de bijwerkingen echt zichtbaar en ben ik niet meer zo blij als in die eerste weken wanneer het kan zorgen voor ware wonderen. Prednison is al een paar x in mijn leven mijn beste vriend gebleken, de partner die me er weer compleet bovenop kan helpen als ontstekingen en ziekte-activiteit de overhand nemen.
Mijn ervaring is dat wanneer je het te lang gebruikt je er niet meer van op aan kunt. Het zal je niet meer redden wanneer je het acuut nodig hebt. Dan werkt het het beste als je er na een periode geen gebruik van hebt gemaakt opnieuw mee kunt beginnen. Meteen reageert je lichaam – en op een goede manier. Ook heeft het dan mooie bijkomstigheden: geen zere gewrichten meer. Medicijnen als Naproxen of Diclofenac lijken ineens nutteloos als je kijkt naar de kracht van prednison.
In augustus 2009 ben ik voor de tweede keer helemaal gestopt. Het heeft me veel tijd, pijn en moeite gekost (en wennen) maar het was het absoluut waard. Mijn botten werden zwakker, ik was veel te zwaar geworden en ik denk dat ik niet meer optimaal de voordelen uit het medicijn haalde.
In mei 2010 kreeg ik m’n eerste stootkuur. Vlak voor mijn boek uitkwam was ik ernstig verzwakt en balanceerde ik op het randje van wat leek op een nieuwe longontsteking. De kuur van een week of 3 bracht me in net zo lange tijd weer terug in mijn leven. De pijn ging weg en ik kreeg meer energie. Afbouwen hoeft niet met een stootkuur. Na zo’n 2-3 weken is de kuur weer volledig afgebouwd. Dat zonder bijwerkingen!!
Vorige week heb ik mijn tweede stootkuurtje gehaald. Het ging niet na de vakantie. Het zou van het vliegen kunnen zijn gekomen, teveel inspanning, naweeën van de kwaal die me naar het ziekenhuis van Ottawa bracht, de restverschijnselen van een zware verkoudheid, de drukte rondom de workshops die ik geef en het vrijwilligerswerk en werk dat ik voor de stichting doe … mogelijkheden genoeg. Maar feit was dat ik het met veel rust niet meer in orde kreeg. Mijn lichaam vroeg om een hulpmiddel. Nu zijn we een week verder en voel ik me enorm opknappen. Ik voel me frisser en fitter. Ik heb stukken minder pijn (ook in mijn gewrichten) en ik heb het idee dat ik weer nieuwe kracht aan het verzamelen ben om die lange lange winter door te komen. Morgen ga ik zelfs weer sporten. Vooralsnog alleen krachtoefeningen, maar ik durf het weer aan en dat is al heel wat. Nog een ruime week en dan rond ik de kuur af. We zullen zien hoe snel die winter voorbij is.