Vanzelfsprekendheid vind ik een heel mooi woord. Het kan zo fijn zijn dat sommige dingen vanzelfsprekend lijken. Maar als je chronisch ziek bent valt de waarde van dit woord grotendeels weg. Niets lijkt meer vanzelfsprekend …
Terwijl ik terug denk aan wat ik als jonge tiener van het leven verwachtte was dat niet anders dan leeftijdgenoten. Ik dacht ook dat het allemaal vanzelfsprekend zou zijn: een leuke baan, een leuk huis, trouwen, kinderen, geld op je bankrekening. Nu ik ouder ben weet ik dat – wanneer je leven loopt volgens het algemene stramien – je waarschijnlijk ook al die dingen op je pad zult krijgen, maar als je chronisch ziek bent … tja … dan wordt het maar afwachten wat je wel of niet kunt.
Een groot deel van de chronisch zieken in de werkende leeftijd lukt het niet om een fulltime baan uit te voeren. Sommige mensen zijn helemaal afgekeurd, anderen deels. Vaak levert dit een inkomensverlies op. Het wordt meteen minder makkelijk om bijvoorbeeld een hypotheek voor je huis te krijgen. Misschien kun je door je ziekte moeilijker kinderen krijgen, of lukt het helemaal niet (medisch gezien of omdat je lichaam dat niet aankan). Kun je als gezond persoon nog een kind adopteren, die wegen worden zwaar bemoeilijk als je chronisch ziek bent. Dan kom je in principe niet in aanmerking tenzij je bereid bent wat dingen te verzwijgen op het aanmeldformulier. Ook is je relatie misschien stukgelopen omdat de ziekte te zwaar bleek voor jullie liefde, of misschien ben je te moe om überhaupt te gaan daten omdat je lichaam van je vraagt dat je zoveel mogelijk rust. Allemaal dingen die niet gaan zoals je wilt.
Ik merkte ook dat er door bovenstaande best een kloof ontstond tussen jouw zieke persoontje en de mensen om je heen die gezond zijn en voor wie het leven een stuk vanzelfsprekender is. Ze staan er vaak niet bij stil dat het ook anders kan. En ze weten vaak (terecht) ook helemaal niet wat ze voor positiefs tegen jou in jouw sombere situatie kunnen zeggen: “Het komt goed!” “Oh ja? Hoe weet je dat? Word ik weer beter dan?” Een moeilijk onderwerp en daardoor misschien maar liever onbesproken. Maar het maakt ook verdrietig bij de chronisch zieke zelf, verdrietig en machteloos: waarom lijkt het voor anderen zo vanzelfsprekend die dingen die bij het dagelijks leven horen en waarom is voor mij niets vanzelfsprekend? Nou ja, niets … de ziekenhuisbezoeken zijn vanzelfsprekend, de terugvallen, de pijn, de medicijnen … soms lijkt dat zo somber en ook maakt het zo eenzaam.
Volgende x meer over eenzaamheid bij chronisch zieken. Tot gauw!