Zolang als ik ziek ben, praat ik al niet graag over mijn ziekte. Vooral niet bij nieuwe personen: iemand ontmoeten die nog niet weet wat je hebt en daar uitleg aan moeten geven. En waarom wil ik er niet over praten? Er zijn allerlei redenen voor en die lopen allemaal door elkaar heen. Ik heb weleens geschreven over een gevoel van schaamte, of minderwaardigheid, of een situatie geheel veranderen omdat ik ineens ´de zieke´ word maar toen ik vorige week Mistresses (BBC) zat te kijken, kwam er nog een heel plausibele reden voorbij. Het volgende gesprek vond plaats tussen Jess met baarmoederhalskanker en een vriendin.
Jess: “Every time I tell somebody else it´s like I´m telling myself again, having to deal with their reaction.”
Dat klopt: iedere keer als je weer aan iemand anders je situatie uit moet leggen, dan confronteer je jezelf er ook weer mee. Dan weet je weer hoe ernstig de situatie is en daar word je niet blij van. Naast dat je daar zelf niet blij van wordt, moet je ook nog omgaan met de reactie van de ander op wat je vertelt en dat is meestal een schokreactie.
En daarna gaf ze nog een mooi antwoord op de vraag: ” How can you be so calm about it?” (“Hoe kan het dat je er zo rustig mee omgaat?”) “I don´t have a choice.” //// “Ik heb geen keus.” En dat is heel erg waar!