Sinds mijn laatste blog ruim twee weken geleden ben ik fysiek gelukkig vooruit gegaan. Ik kan steeds iets verder lopen, steeds iets langer rechtop zitten en steeds iets langer staan. Maar nog steeds heeft mijn lijf (en dan bedoel ik mijn borstkas) veel rust nodig. De grens komt zo spontaan dan ik ga van ‘ik voel me best redelijk en denk dat ik nog wel even kan’ naar ‘nu is het echt genoeg en ik moet liggen’. Lastig is dat, want het maakt je beperkt. En dat voelde ik me de afgelopen weken al!
Pas in de derde week prednison (en aan het einde van de 60mg periode), kwam ‘eindelijk’ (dat klinkt alsof ik erop zat te wachten en dat is ook wel een beetje zo want het hoort erbij) de slapeloosheid en de daarmee gepaard gaande hyperactiviteit van de hersenen. Nu hebben mijn hersenen altijd wel een beetje last van overmatig denken (en plannen en verzinnen en enthousiasme) maar gooi daar enkele tientallen milligrammen prednison bij en dan wordt het nog 4x versterkt.
Die slapeloosheid ’s nachts kwam als totaal ongewenst. Eerst sliep in nog gewoon in, om vervolgens na 1,5 uur wakker te worden en niet meer in slaap te vallen voor de rest van de nacht/ochtend. Daarna werd het al snel: ik val helemaal niet meer in slaap en ben blij als ik voor 9 uur ’s ochtends toch nog 1 of 2 uurtjes heb geslapen. Meer dan dat zat er niet in. En dat is kort. Heel kort. En de nachten zijn dan lang. Echt heel lang!
Mijn borstkas vraagt om rust, nog steeds. Ook ’s nachts. Woelen, draaien (niet slapen dus), eruit gaan, op de bank zitten, lezen, iets eten, tv kijken (24 kitchen kan ook prima ’s nachts) naar de wc – dat is allemaal geen nachtrust. Dat lijkt op de dag. Niet goed! Zelfs geheel onwenselijk want: geen herstel.
Voor zo lang als de slapeloosheid dan ook duurde – uiteindelijk een nacht of 8/9 (het is nu net 3 nachten ‘over’ – laat ik het afkloppen want het is nog niet 100% naar wens) – vond er geen herstel meer plaats. Gek genoeg was mijn hoofd al die dagen fris (en dat met max. 2 uur per nacht!!) maar mijn bovenlijf was zoooooo moe. Ik kon weer zo weinig en moest zoveel bij’rusten’ en bankhangen dat de muren op me af kwamen. Wat wordt je wereld klein. En dan was ie al geworden sinds 1 april…
Inmiddels nam ik al die dagen zowat de hele (natuurlijke) huisapotheek qua slaapmiddeltjes in – uitzonderingen daargelaten want het schijnt dat bv melatonine echt absoluut geen goed idee is bij auto-immuunziekten —> vergroot de kans op ontstekingen!! Voornamelijk in de vorm van kruidentheetjes, valeriaan, wat buitenlandse druppels en graspillen en dingen ’s avonds juist niet nemen (koffie, cacao, theïne) maar dat hielp allemaal niks. Net toen ik de huisarts wilde bellen om met frisse tegenzin te vragen om Temazepan kwam de ommekeer. Hehe, een geschenk uit de hemel!
Nu haal ik weer de 6-8 uur slaap maar ik merk dat ik nog steeds erg licht slaap, heel actief droom en in hele kleine blokken slaap van 1 -1,5 uur per stukje. Maar ach, het is slapen en mijn borstkas voelt weer aan als herstellende (en niet stilstaand in pijnlijke stand). In de muren zit weer rek en ik begin morgen officieel met mijn fysioprogramma speciaal gericht op dat gevoelige hartzakje dus hier zit een – voor nu – tevreden dame.
En als jou slapeloosheid ook te lang duurt, klop dan echt aan de bel van je huisarts. Het moet je herstel niet in de weg gaan staan!
