• Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de voettekst

Janet Bouwmeester

Ziekelijk Gelukkig

  • Blog
  • Ziekelijk Gelukkig
  • Over
    • Over Janet
    • Over Ziekelijk Gelukkig
  • Werk met mij
    • Redacteur nodig?
    • Tekstcorrectie/taalredactie
    • Gastspreker of workshop?
    • Hulp bij je boek
    • Social media redacteur
    • Correctie Engels
    • Portfolio
  • Hulpbronnen
    • Voordelen van ziek zijn
    • Micro-genieten
    • Links
    • Boekreviews
  • Contact
  • Nieuwsbrief
  • Privacyverklaring

persoonlijk

Definitie van succes

29/08/2014 door janet 1 Reactie

IMG_20120908_122645

Wanneer je opgroeit in het westen, word je groot gebracht met het idee van de ‘maakbare wereld’: als je maar hard genoeg werkt, kun je alles bereiken wat je wilt. Maar is ons leven wel zo maakbaar als we denken?

Al vroeg had ik mijn leven uitgestippeld: ik zou een werkende moeder worden (32 uur per week), met een succesvolle carrière (bij voorkeur werkend bij een landelijk (glossy) tijdschrift, man, kinderen, koopwoning, misschien een vakantiehuisje in Andalusië of Toscane … en veel mooie vakanties. Als je het maar graag genoeg wilt en hard genoeg zwoegt, dan moet het lukken toch?

Ik las massa’s en massa’s zelfhulpboeken (en schreef er zelf ook 1) en raakte geïnspireerd door succesverhalen. Het leek zo simpel. Ik was al ziek, maar ik bleef dromen. Als ik dan niet 32 uur kon werken, dan maar 24 uur. En niet in dienst bij een werkgever? Dan maar een eigen bedrijf. Die koopwoning, die man en die kinderen … dat kon nog wel. Ik geloofde sowieso niet in kinderen voor je dertigste.

En als je dan 36 bent en beseft dat het allemaal niet lukt? Dat je je dagen grotendeels in bed doorbrengt en dat je wat je ook doet maar niet de volledige regie over je ziekte in handen krijgt? Dan voel je je machteloos. Een mislukking … één van die weinige mensen die het kennelijk niet lukt om een droom te verwezenlijken terwijl het volgens de boekjes zo makkelijk is.

“Maar de waarheid is dat veel mensen helemaal niet zo geslaagd zijn.”

Maar de waarheid is dat veel mensen helemaal niet zo geslaagd zijn. We leven gewoon ons leven. Met bergen en dalen. En het enige wat er daarin eigenlijk echt toe doet is dat je van dag tot dag  je fijne momenten ervaart.

Is er iemand nu echt zo blij geworden van bakken geld? Werken tot je er bij neervalt? Een interessante titel of functie-omschrijving? Een groot huis? Poepluiers? Een baby die je ’s nachts wakker houdt? Een tas van Prada? Nee, wij mensen worden blij van een gezellige middag met vrienden, een bbq op het strand, een boswandeling, tikkende regen op het raam, warme chocolademelk als je net buiten in de vrieskou hebt geschaatst, de glimlach van je oma of van je peuter, zomaar een bos bloemen krijgen, iemand blij kunnen maken, keihard lachen met pijn in je buik …

En als je die dingen elke dag ervaart, volgens mij ben je dan echt geslaagd in het leven.

 

 

 

Categorie: Persoonlijk Tags: dankbaarheid, focus, genieten, leven in het nu, ontspanning, persoonlijk, prioriteiten, psychologie, werk

Als ik beter ben, dan ga ik …

22/08/2014 door janet Reageer

surfen

Deze blog schrijf ik niet vanuit het idee dat ik gedeprimeerd wil worden van alles wat ik nu en de laatste jaren niet kan, maar om een lijstje te hebben met dingen die ik zou kunnen doen als ik in de komende jaren op wonderbaarlijke wijze weer genezen ben. Een mens moet blijven dromen en hopen toch? 😉

Zo vaak kom ik dingen tegen waarvan ik denk, wat zou ik dat graag een keer (of heel vaak doen). Maar die dingen lukken me nu echt niet …
Hier komen ze:

1. Een dag nergens bij na hoeven te denken, niet hoeven rusten en gewoon leven.
2. (Zee)surfen. Op de een of andere manier lijkt me dit al ruim tien jaar de allerleukste hobby die je potentieel zou kunnen hebben. Nu woon ik niet dicht bij de zee dus echt makkelijk zou het ook niet gaan als ik geen lupus had, maar toch … En ik heb wel eens op een surfplank gestaan, zo’n 10-15 jaar geleden maar toen kreeg ik het zeil niet omhoog. Hmm …
3. Zonder medicijnen van huis vertrekken voor minimaal 24 uur 🙂 Maar als ik genezen ben, zijn ze vast ook niet meer nodig 😉
4. Skiën. Ik ben opgegroeid zonder wintersport en toen ik eindelijk besefte (rond mijn twintigste) dat skiën vast heel leuk zou zijn had ik vreselijk veel last van mijn gewrichten. Nu doen mijn gewrichten het redelijk maar zit mijn energieniveau op nul. Ik vraag me af of de latten en ik ooit kennis met elkaar gaan maken. Oh ja, en ik heb echt een hekel aan kou en winter!!
5. Heel hard rennen en heel lang (maar 5 minuten is ook goed).
6. Naar Macchu Picchu. Het ligt te hoog voor mijn longen 🙁 En op dit moment maak ik even helemaal geen lange vliegreizen meer …
7. Landen waar het vochtig warm is, zoals India. Weer mijn longen die roet in het eten gooien. Grrr. Ik wilde al naar India op mijn 16de. Ik had niet door dat ik toen ook DIRECT moest gaan. Stel niet uit tot morgen of tot je volwassen bent, wat je ook nu kunt doen 😉
8. Eindelijk eens een keer lekker doorwerken aan alle dingen die ik nog in mijn hoofd heb voor deze website en mijn eigen bedrijfje (en dat is echt veel!)
9. In mijn eentje op pad. Echt op pad. Dus niet naar de fysio.
10. Spontaner leven *groteglimlach* Dat ben ik helemaal verleerd!

 

 

Categorie: Persoonlijk, Psychologisch inzicht Tags: dromen, genieten, gezond zijn, hoop, leven in het nu, persoonlijk, positiviteit

De inzinking

01/08/2014 door janet 6 Reacties

glas roze halfvol rietje

 

Sommige mensen (vaak mensen die ik nieuw ontmoet) hebben het rare idee dat ik –altijd– ‘Ziekelijk Gelukkig’ ben, oftewel: zo’n ras-optimist dat een slechte dag mij totaal niet bekend voorkomt. Als je mij beter kent/mijn blog leest, dan weet je wel beter. Niemand ontkomt aan dipjes in z’n geestelijk welzijn. Ook ik niet. Ook al zit er een roze drankje in dat halfvolle glas…

De laatste paar weken heb ik te maken met een voor mij nieuw fenomeen: ‘hééle slechte dagen’. Nu denk je, maar had je die dan niet? Jawel, slechte dagen genoeg hier maar niet de hééle slechte dagen. Die dagen zijn zo slecht, zo slecht dat ze feitelijk niet geleefd hoeven te worden. Kijk, als ze horen bij een nieuwe opvlamming dan zijn ze daardoor te verklaren maar nu zijn ze onderdeel van het herstelproces en dan zijn ze echt bizar. In juni waren het nog ‘slechte dagen’, in juli werden het ‘hééle slechte dagen’.

Wat houdt dat dan in? Dat je niets, maar dan ook NIETS  kunt. Echt niets … Ook al heb je uren en uren gerust, je hebt nog steeds pijn, ook tijdens het rusten. En als je opstaat, blijkt dat je (hoe kon het ook anders?) niet uitgerust bent en nog meer pijn hebt bij elke beweging. Bij mij zit dat in de borstkas. Mijn cardioloog en internist/reumatoloog zeggen beide dat dat hartzakje op zulke dagen zwaar geïrriteerd is. Nou, niet alleen dat hartzakje. Ik ook!!

Die dagen zijn de hel. Ze duren oneindig lang. Ik kan alleen maar op mijn rug liggen, op mijn zij is te pijnlijk. En zelfs een boek lezen is te vermoeiend. Ja, echt!! Dan ben je dus alleen met je geest. 24 lange uren. Of 48 lange uren. Of misschien nog wel langer. En dat is lang … alleen met je gedachten …

 

‘Pas wanneer je de moed hebt je te verdiepen in je duistere kant, zul je de oneindige kracht van je lichte kant ontdekken’ – Brené Brown

 

Het is dan ook onvermijdelijk dat ik een inzinking kreeg. Dat ik het even (of misschien wel langer, als de periode niet eindigt) niet meer trek. Afgelopen maandag zat lag ik er helemaal doorheen. Ik kon alleen maar denken aan: wat als het altijd zo blijft (ik zat al 48 uur in de héél slechte dag-situatie)? Ik was doodop, van de pijn, van het geen energie hebben, van het niks opbeurends kunnen doen, van het leven aan me voorbij zien gaan. Ik was bang voor de volgende dag (niet nog zo één als vandaag), ik was boos: WAAROM is DIT mijn leven? En ik was vooral heeeeel erg verdrietig. En toen kwamen de tranen …

Waarvan ik nu weet dat je die moeten laten komen. Laten stromen. Ze houden vanzelf op. Net als de slechte dag. En de héél slechte dag …

Volgende week het vervolg: Hoe kom je door die dagen heen?

 

 

Categorie: Persoonlijk Tags: dip, herstel, optimisme, persoonlijk, slechte dag, ziek zijn

Mijn weg naar herstel (ronde 12)

04/07/2014 door janet Reageer

Eind maart kreeg ik voor de zoveelste keer een flinke klap te verduren in mijn gezondheidssituatie. Direct daar achteraan kwam ook meteen het zoveelste herstel. En ook al leer je wel van vorige herstellen, toch is ieder herstelperiode ook weer totaal anders dan het vorige en nooit weet je van te voren hoe goed de komende uitslag zal zijn …

Het was al een tijd geleden dat er extreem veel prednison moest worden ingezet bij een ontsteking. Ik was dat ook bang dat het me veel moeite zou kosten om te minderen, hoewel minderen tegelijk ook aantrekkelijk is vanwege de slapeloosheid en ook het aankomen in gewicht. Maar dat laatste is dit keer niet gebeurd en inmiddels zit ik van 60mg op 17,5mg. Ik heb flinke wangen maar de rest van mijn lijf is nog hetzelfde als in maart. Daar ben ik natuurlijk ontzettend blij mee. Wat de truc is? Ik weet het niet precies. Ik weet wel dat ik aanzienlijk minder zout eet (daardoor hou je minder vocht vast), ik probeer meer water te drinken (ik drink vrijwel alleen nog maar water en groene, rooibos- of kruidenthee) en ik mijd zoveel mogelijk suiker (weekenden zijn vaak de uitzonderingen).

Begin mei ben ik begonnen met fysiotherapie. Daarbij hield ik het herstel in revalidatiecentrum Beatrixoord in 2008 in mijn achterhoofd. Ook probeerde ik zoveel mogelijk zelf de touwtjes in handen te houden: geen dingen doen waarvan ik weet dat ze niet werken of te extreem zijn voor mij. Zo stelde mijn fysio een keer voor dat ik in plaats van met de deeltaxi (waar ik een grondige hekel aan heb en regelmatig over klaag omdat het me zoveel wachttijd kost) toch op de fiets zou komen. Maar dat betekent dat ik heen fiets (3km) doodop ben, daar moet uitrusten en dan geluk heb als ik veilig terug kan fietsen, zonder iets te hebben gedaan. In 2007 (voor de revalidatie) werkte dat ook averechts, dus dat werd een nee.

Wat ik wel deed? Een mild opbouwend programma van cardio (lopen, fietsen, roeien, handfietsen en crosstrainen) aangevuld met spierkracht die ik ook thuis dagelijks doe (kost me wel steeds minstens 20 minuten!). Ook ga ik iedere dag 1 of 2 maal per dag een stuk lopen of een stuk fietsen. Fietsen meestal maar kort (10 minuten) en lopen breidde zich al snel uit tot inmiddels ruim een half uur. Ik zie duidelijk verbetering. De komende weken ga ik zo door en dan hoop ik aan het einde van de zomer de rolstoel weer in de schuur te kunnen zetten. Een duidelijk voorspoediger herstel dan in de periode 2006-2008 dus!

Categorie: Persoonlijk, Prednison Tags: fysiotherapie, herstel, opbouwperiode, opvlamming, persoonlijk, prednison

Geen bucket list voor mij

30/05/2014 door janet Reageer

bucket list

De laatste tijd kom ik overal de ‘bucket list’ tegen. De term stamt uit het Engels en komt van ‘kick the bucket’ (de emmer omver trappen) ofwel doodgaan. Een aantal jaren geleden kwam er een film uit met de titel ‘The Bucket List’. Twee oudere mannen (Jack Nicholson en Morgan Freeman) hebben beiden niet lang meer te leven en maken hun lijst met dingen die ze absoluut nog wilden doen waar. Meestal staan er op die ‘emmerlijst’ bijzondere dingen zoals bijvoorbeeld parachutespringen of naar Zuid-Afrika gaan, maar het kan ook zijn dat je  ‘makkelijkere’ dingen wilt zoals de tango leren dansen, of misschien gewoon meer tijd doorbrengen met je naasten.

Hoewel ik dol ben op lijstjes maken (en enorm kan genieten van mijn Wunderlist- en Listography-apps) kan ik mezelf er maar niet toe zetten een ‘bucket list’ te maken. Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik zoveel weerstand voel … De lijst maakt me sip. Een bucket list is een wenslijst voor je leven, maar niet al die wensen kunnen uitkomen, hoe graag je ook wilt en probeert. En vooral dat laatste zit me dwars. Ik kan nu wel opschrijven dat ik echt heel graag naar Macchu Picchu wil (ja, heel graag!!), maar vanwege mijn longen is dat onwenselijk. In de toekomst zal daar waarschijnlijk weinig verandering in komen. Veel landen op mijn reiswenslijst (ik reis erg graag) kan ik niet bezoeken, bijvoorbeeld vanwege de hoogte, de vochtigheid, de slechte medische omstandigheden, mijn onstabiele gezondheidssituatie en mijn on-fitheid. Bij een bucket list schrijven worden al die dingen die me niet lukken en die ik wel wil echt. Het is confronterend. Ik kan er prima mee leven als ik me concentreer op het dagelijks leven, het nu, de leuke dingen die ik dagelijks doe, het genieten van haalbare vakanties … Maar ik wil niet in een lijst worden geconfronteerd met al die wensen die ik ooit had – en nu heb weggestopt – omdat ze door de lupus van mijn levenspad zijn geveegd.

Ook ineens zoveel moeten voordat je de emmer omver trapt (terwijl je je hele leven al wist dat het niet eeuwig duurt en het  elk moment voorbij kan zijn) is bij mij niet nodig. Daar heb ik toch geen puf voor vechtend middenin een heftige ontsteking.  En als ik wel fit ben, geniet ik dagelijks van al het kleins dat anderen misschien op de bucket list zetten maar voor mij gewoon dagelijkse leven is: Spaans leren, mediteren, genieten van familie en vrienden, dankbaarheid tonen, leuke dag- en stedentrips naar nieuwe plaatsen maken, 3x in de week een nieuw recept maken … Al die fijne dingen waarvan je echt vindt dat je ze (vaker) zou moeten doen, daar hoef je geen bucket list voor. Die moet je meteen in je dagelijks leven inpassen. Je leven wordt er meteen zoveel mooier van!

Categorie: Psychologisch inzicht Tags: leven in het nu, persoonlijk, ziek zijn

De prijs van positiviteit

26/05/2014 door janet 3 Reacties

Toen ik begin april twee keer een bezoek bracht aan de Spoed Eisende Hulp (SEH), zag ik er voor omstanders nog even fris en fruitig uit als normaal. Ik praat meestal in een rap tempo, met veel enthousiasme en vertel mijn verhaal met een lach op mijn gezicht. Dat gaat me volkomen natuurlijk af. Ook al voel ik me #@!%^&$#@, dan nog heb ik niet de neiging om in elkaar te gaan zitten, traag te praten, gepijnigd te kijken (nou ja, zo nu en dan wel eens) en een algeheel beeld van vreselijk onwelbevinden uit te stralen dat ik soms wel zie in de spreekkamer of op de SEH. Het zit gewoon niet in mij.

Afgelopen donderdag keek ik toevallig een stuk van ‘Het mooiste meisje van de klas’ en de dame in de hoofdrol heeft sinds haar tienerjaren een nierziekte. Ze vertelde hoe ze een tijdje geleden ook in het ziekenhuis terecht was gekomen met ernstige klachten, maar geen arts die de ernst had beseft omdat ze een enorme optimist is die – net als ik – ook haar best doet om goed voor de dag te komen: leuke kleren aan, toch proberen te stralen, enthousiast praten, niet bij de pakken neerzitten. Uiteindelijk had dit bijna haar leven gekost omdat de artsen hierdoor niet de ernst in hadden gezien van de levensbedreigende situatie in haar lichaam. Ik schrok hier heel erg van. Het was confronterend.

Ik heb het al vaker met naasten gehad over dat artsen vaak niet goed beseffen hoe ernstig mijn situatie is als ik — eindelijk — eens aan de bel trek. Door mijn positiviteit en enthousiasme geef ik absoluut niet de indruk dat ik potentieel een heel ernstige ontsteking (waar ik ook heeeeel veel last van heb, maar dat hoeft de hele wereld toch niet iedere minuut mee te krijgen?) bij mijn hart of longen heb, maar waar ze gelukkig uiteindelijk wel achter komen omdat mijn vaste artsen inmiddels wel weten dat wanneer Janet met iets komt, het ook echt iets is. Dat is fijn. Maar toch besef ik ook dat ik geen risico meer wil lopen in situaties met artsen die me niet kennen. Ik had het me al langer voorgenomen mijn positivisme in het ziekenhuis wat in te perken, maar na het zien van ‘Het mooiste meisje’ weet ik het helemaal zeker!

De prijs van positiviteit kan hoog zijn en die wil ik niet kost wat het kost betalen. Ik zal dus voortaan wat trager praten, wat getergder kijken en wat meer in elkaar zitten. Hopelijk komt de boodschap dan meteen over! Maar in mijn hart blijf ik even optimistisch 🙂

Hoe breng jij ernstige klachten over op je arts? En sta je daar wel eens bij stil?

Categorie: Psychologisch inzicht Tags: optimisme, persoonlijk, positiviteit, ziek zijn

  • « Ga naar Vorige pagina
  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Ga naar Volgende pagina »

Footer

Over Janet

Mijn doel is om jou te inspireren en je leven een klein beetje mooier te maken. Een eerste stap daarin is mijn boek 'Ziekelijk Gelukkig; Positief leven met een chronische ziekte'. Ik geloof dat we zelf voor een groot deel verantwoordelijk zijn voor ons eigen levensgeluk. Op een gegeven moment kun je bij de pakken neerzitten, en je kunt zelf de …

[Lees verder] overOver Janet

Blogarchief

Tags

'nee' zeggen aandacht afvallen afweersysteem auto-immuunziekten belumimab benlysta brandende voeten corona dankbaarheid dip dromen energie energietekort erythermalgie erythromelalgie focus fysiotherapie genieten gezond zijn herstel hoop leven in het nu lupus medicijnen medicijngebruik meditatie ontspanning opbouwperiode optimisme opvlamming pericarditis persoonlijk positiviteit prednison prioriteiten psychologie rituximab rust self care sle slechte dag werk ziek zijn zzp-en

Zoeken in deze site

Copyright © 2023 · WordPress · Log in